Niet dat ik geen band heb met dat kleine spookje, maar de band tussen haar en haar papa, is er eentje die ik soms met jaloerse ogen, soms met een vertederende blik mag aanschouwen.
Je bent zwanger en kijkt zo uit naar de connectie met je kind. Zo lang dat nog een klein hulpbehoevend hummeltje is, is mama de uitverkorene. Maar eens er zich een karaktertje begint te vormen kan die voorkeur snel veranderen. En dat mocht ik ondervinden. Niet alle kleine meisjes zullen zo een uitgesproken adoratie hebben voor hun papa, maar mijn meisje wel.
Het is een evenwichtsoefening voor beide ouders. Het is zoeken naar een gezonde balans. Soms met tranen. Als mama is het niet altijd evident om steeds weer je plekje op te eisen. Begrijp mij niet verkeerd, Louise is gek op mij, maar soms net iets gekker op haar papa.
Maar hoe ga je daar dan mee om? Hier enkele van mijn tips voor (aanstaande) mama's die een meisje verwachten, of voor andere mama's die zichzelf herkennen in mijn verhaal:
1. Geef niet op
Hoe hard het soms is om steeds te aanhoren 'neen mama, papa doen' of 'eerst papa, dan mama' , de aanhouder wint! Je moet je kind absoluut niet forceren maar je moet wel duidelijk maken dat zowel mama als papa die pamper mogen verversen, dat boekje mag voorlezen voor het slapengaan,...
Volhouden loont! Blijf jezelf 'aanbieden'. Op termijn herstelt het evenwicht zich vanzelf!
2. Verwijt jezelf niets
Ook ik ben opzoek gegaan naar een antwoord op de vraag 'wat deed ik verkeerd?' , 'is het omdat ik 's ochtends als eerst vertrek om op tijd op het werk te zijn, en zo zeker te kunnen zijn dat ik 's avonds tijdig in de crèche raak?'
Tot vandaag heb ik nog geen antwoord op die vragen. En dat antwoord zal er ook nooit zijn. Het is helemaal niet mijn schuld! Dat kleine meisje heeft een eigen karaktertje en wij moeten er voor zorgen dat de scherpe kantjes wat afvlakken. Dat ze leert aanvaarden dat mama en papa 1 zijn en vooral dat het net zo fijn is bij mama als bij papa.
3. Word niet boos op je partner
Het is niet zijn schuld. Ook voor hem is het soms uitputtend. Eerlijk, ik ben dikwijls jaloers geweest. Maar als we er dan 's avonds over praatten, als mini-me in bed lag, dan besefte ik dat het ook zwaar was voor mijn hubby.
Op dagen dat ik alleen met haar ben is het feest! Ik word overladen met knuffels, moet steevast elk boekje dat ze tegenkomt voorlezen en dan kruipt ze echt nog eens op mijn schoot om haar flesje te drinken. Als papa er is, doet ze gewoon wat stoerder naar mij toe. Maar dag na dag zien we haar veranderen, kan ze zonder geween en drama bij mama zijn terwijl papa ook eens even iets anders mag doen. Maar we merken wel dat ze ons het liefst allebei dicht bij haar heeft en horen we haar zeggen 'sjamen knuffelen en kussen' en dan moet er ongetwijfeld een groepsknuffel volgen met 1000-den kusjes tot ze niet meer bijkomt van het lachen.
Mijn kleine meid is een specialeke, mijn oogappel, mijn alles-je, ... ze is een kleine kopie van mezelf met enkele aangename trekken van haar papa. Maar het is een daddy's girl, die stiekem ook wel haar mama heel graag ziet ;-)
Nu nummer 2 in volle ontwikkeling is, hoop ik dat die mini minstens even pittig en eigenwijs is, maar stiekem een klein beetje een mama's kindje. Al bestaat de kans dat ik mezelf deze uitspraak beklaag binnen enkele maanden ;-)
Liefs,
E.