Na enkele maanden een geheim mee te dragen, mag het er nu uit: Nummertje 2 is onderweg! Begin november verwachten wij onze 'nieuwe creatie.' Of wij gelukkig zijn? EUH JA HOOR! Een 16-tal weken ver en een buikje dat niet meer verdoezeld kan worden. De vermoeidheid van het eerste trimester is minder aanwezig nu, misselijk ben ik nooit echt geweest, ik mag mezelf gelukkig prijzen! Een tweede zwangerschap is toch helemaal anders dan een eerste. Nu loopt daar al een spookje rond dat aandacht en zorg nodig heeft en kan je niet zo maar even in de zetel ploffen. Gelukkig heb ik een hubby die ziet wanneer het mij echt niet gaat en zonder morren Miss Lou entertaint. Ook maakt deze tweede keer mama-worden mij gerust en ongerust tegelijk. |
Maar ik ben ongerust. Loopt alles wel zoals het hoort? Heb ik echt het geluk om 2 goede zwangerschappen door te mogen maken? Gaat nummertje 2 wel gezond zijn? Gaan wij dat wel kunnen, 2 kinderen grootbrengen?
Gevoelens van ongerustheid, onwetenheid en een beetje angst. Gevoelens die elke ouder doormaakt, neem ik aan.
Het gevoel om echt nog eens helemaal gerust te zijn, dat zal er nooit meer zijn.
En of ik dat erg vind? Nee! Zot! Ik zou niet anders willen.
Wel, dat ze het echt allemaal al goed beseft, dat denk ik niet. Maar ze weet wel dat de baby in mama's buik zit, ze is zeer vrijgevig met natte kusjes op de buik en mijn navel is haar microfoon: 'halloooooo baby!'
Het komt wel goed, denk ik, met haar als grote zus.
E.