Hoe ons uitje naar het zwembad verliep, lees je hier:
Zodra je het zwembad betreedt, word je onwel: de geur van chloor in combinatie met een warmte die enkel door een Finse sauna geëvenaard kan worden, doet je het gevoel krijgen dat je je al in je menopauze bevindt. Eens er wat gewenning optreedt, moet je je schoenen uitdoen. Je stelt vast dat er anderen het niet zo nauw nemen met deze regels. Op je tippen loop je verder en zet je de zoektocht in naar een vrij hokje. Aangezien er geen baby-friendly hokjes waren, kozen we voor een extra groot hok. Ok, so far so good. Even afstemmen wie zich eerst omkleedt en wie mini-me entertaint. Zweetaanval nummer 2 steekt de kop op: "Damn, waar heb ik nu weer mijn badpak gestoken?"
Na wat gezoek, gezweet en inwendig gevloek zijn we eindelijk klaar om het zwembad te betreden.
En het moet gezegd: na 3 seconden in het water ben ik al het gezucht en gezweet van enkele minuten geleden vergeten. De mini-me geeft weer het beste van zichzelf. Geen water te diep, geen fonteintje te veel... Mevrouw blijkt een rasechte waterrat. Ze geniet van de grote kindjes die haar komen aaien, de andere mama's en omaatjes die haar toelachen maar ze geniet vooral van ons, een overenthousiast en fier ouderpaar. Of dat gevoel geeft ze ons toch...
En dan is het tijd om uit het water te komen, wordt het weer zuchten en zweten in de kleedkamers en besef ik ineens weer waarom je best geen skinny jeans aandoet als je gaat zwemmen.
Eens terug op het appartement, duikt de 'post-zwem-honger' op. Gelukkig ligt er nog een meloen die 'op snee' is en vind ik een pak Parmaham in de frigo. Eens de innerlijke mens weer aangesterkt is, kunnen we terug objectief analyseren:
Is gaan zwemmen in een openbaar zwembad een marteling? JA!
Gaan we nog eens? JAAAAA!
Alles voor de lach van mijn kleine meisje. En eens je in het water zit, is het echt wel de moeite waard!
E.